Duchy, zwidy i inne majaki

Temat może niecodzienny, ale coś sobie ostatnio w Necie czytałam na tematy powiązane i tak mi się skojarzyło....

Jak miałam na oko 5 lat zmarł mój dziadek. Zdarzyło się to na wakacjach, które spędzałam z dziadkami właśnie. Jakiś ośrodek wypoczynkowy z kampingami, na zadupiu... Do końca tego wszystkiego nie kumałam jeszcze. Pamiętam, ze babcia płakała, że trzymała mnie na rękach, że dużo ludzi było, bo i jakiś lekarz i pracownicy ośrodka, że mama przyjechała do nas, na drugi koniec Polski i w ogóle się nie uśmiechnęła do mnie, ani nie przytuliła, tylko płakała razem z babcią... Dzieci inaczej widzą świat, prawda?

No, ale miałam o duchach pisać. I jak już wszystko zostało załatwione i wróciłyśmy z powrotem na drugi koniec Polski, miał się odbyć pogrzeb. Noc przed spędzałam u babci. Obudziłam się w nocy, a obok łóżka stał dziadek. Wiedziałam już wtedy, że jak ktoś umiera, to już go nie będzie. Finito i pozamiatane, już się z tą osobą nie zobaczymy. A tu dziadek stoi obok... Nie wiem, jakbym zareagowała teraz, jako osoba dorosła, bo jednak naleciałości społeczne już we mnie siedzą mocno, ale wtedy, jako dziecko w ogóle się nie wystraszyłam. Nawet się bardzo ucieszyłam, że go widzę, bo się okazało (według mojego dziecięcego rozumku), że to całe tłumaczenie rodziny o śmierci i odchodzeniu kupy się nie trzyma :)

Dziadek powiedział mi, że czuje się dobrze, żeby przekazać wszystkim, żeby nie płakali, że jemu jest OK. I żeby się nie martwić. I potem sobie znikł....

Tak, wiem, sceptycy stwierdzą, że był to tylko sen ukazujący moje pragnienie ponownego zobaczenia dziadka. Taka projekcja stęsknionego mózgu... A więc wszystkim sceptykom mówię: Na drzewo! Wiem, kogo widziałam i nie był to sen.

Piszę o tym, bo moje dziecko, już prawie trzyletnie i gadające całkiem zrozumiale i z sensem, jak podejrzewam, widzi duchy.... Oczywiście to tylko takie luźne skojarzenie, bo rzeczy które opowiada równie dobrze mogła gdzieś widzieć w telewizji, w bajce, w książce, albo mogło jej się coś śnić. Ale opowiada o tym na tyle z sensem, że może warto założyć, że te duchy widzi i jakoś ją nakierować. No wiecie, żeby nie zaczęła się bać, albo nie zrobiła jakiejś głupoty słuchając "ducha". Za duchami przemawia też fakt, że Kreska często miauczy na "nic", a koty podobno bardziej są skorelowane na świat równoległy niż ludzie.

Generalnie temat mnie zastanawia i męczy trochę wewnątrz, bo Młoda jest przecież tylko małą dziewczynką. Na razie spotyka "duchy" przyjazne, a przynajmniej mówi o nich pozytywnie, w każdym razie nie ze strachem. Ale ja pamiętam "Alinoe" (kto czytał Thorgala?) i jakoś taki czasem mam niepokój w sercu.

Nadopiekuńcza matka ze mnie? Hi, hi i w dodatku wariatka, bo w duchy wierzy...