Sprawa cyca - już było, ale...

Trafiłam dzisiaj na bloga supermom. Mama z czteromiesięcznym stażem, która postanowiła, że cyc jest dla niej, a dla dziecka butelka.

Ja już w tym temacie uzewnętrzniałam się szerzej, ale chciałam jeszcze raz powrócić. Trochę matek wśród moich znajomych bab mam. I co najmniej jedna trzecia z nich miała problemy z karmieniem piersią, było to dla nich bolesne, nieprzyjemne, a co najgorsze - czuły presję rodziny, otoczenia i znajomych, żeby tą obolałą piersią karmić nadal. Ja sama wytrzymałam niecały miesiąc, a i tak pod koniec mleko mi leciało już tylko symbolicznie. I tak tylko chciałam parę moich przemyśleń w temacie dodać.

1. Przede wszystkim - nie urodziłam się z tak finezyjną umiejętnością, jak perfekcyjne podawanie piersi do ust noworodka. Może niektóre mamy mają to wrodzone - ja nie miałam. Poza tym nikt mi tego nie pokazał, ani w szpitalu, ani później położna, która przychodziła sprawdzać, jak mi idzie. Temat został generalnie olany, poza sloganami, że jak będę Młodą przystawiać do piersi regularnie, to się w końcu obie przyzwyczaimy... %#@$%@#!!! Staram się zemleć w ustach przekleństwa. Właściwie najwięcej w temacie pomogła mi koleżanka, po jej poradach przynajmniej odkryłam najbardziej dla nas wygodną pozycję do karmienia.

2. Dzieci na początku nie umieją dobrze ssać. Rodzą się z odruchem ssania, ale niekoniecznie z jego umiejętnością. Niestety takie dziamlanie, lizanie, szarpanie, czasami gryzienie nie musi być wcale dla mamy przyjemne. Zwłaszcza, że po kilku karmieniach ból zaczynał być nieznośny, a ja stałam między młotem a kowadłem, bo jak tu Młodej nie dać jeść, a z drugiej strony marzyłam, żeby skończyła jak najszybciej. Wbrew temu, co wciskała mi uparta położna, karmienie z butli okazało się bardzo przyjemne, bo Matylda mogła dziamlać ile wlezie, a jak źle dziamlała to mleko ze smoczka nie leciało, więc się szybko nauczyła. A ja w końcu mogłam się skupić na "budowaniu więzi z dzieckiem", co okazało się cudownym doświadczeniem, bo w momencie karmienia mogłam ją przytulać, obserwować jej oczka, minki i przede wszystkim stópki, które zawsze przy karmieniu żyły własnym życiem. Zresztą do tej pory jej to zostało, a ma już prawie trzy lata, przy jedzeniu musi wierzgać nogami.

3. Obolałe piersi to jedno, piersi ze stanem zapalnym, to już inna para kaloszy. Dodajmy do tego krwawienie z brodawek. I co - takie mleko zafajdane krwią i osoczem jest na pewno smaczniejsze i lepsze dla małego dziecka niż sztuczne? Pamiętam, jak się męczyłam z laktatorem, bo próbowałam wzbudzić w sobie produkcję mleka, po czym po napełnieniu butli leciała do tego mleka krew i wszystko musiałam wylewać...Ryczałam z bólu i bezsilności.

4. Podobno sztuczne mleko bardziej tuczy. Być może, ale Młoda jakoś jest szczupła i drobniejsza niż inne dzieci w żłobku lub przedszkolu. Pomimo, że oboje z mężem mamy skłonności do tycia, więc pewnie Młoda po nas niestety je odziedziczy, na razie trzyma linię :) Jak tak patrzę na inne dzieci i to, czym karmią je rodzice, to myślę, że bardziej od sztucznego mleka tuczą czekoladki i słodycze.

5. Mój organizm od samego początku powiedział NIE dla własnego mleka. Po pierwsze, pewnie ze stresu, miałam go mało, nawet sztuczne pobudzanie w postaci odciągania mleka nie dawało efektu. Po drugie dostałam uczulenia na własne mleko. Miałam wysypkę na całych nogach, swędziało okropnie, drapiąc robiłam rany do krwi, generalnie masakra. Mleko mi wyszło, uczulenie się skończyło, nogi doszły do siebie.

6. Niechęć do karmienia piersią, ból i stres - to wszystko na pewno przenosiło się na Matyldę. Doszłam do wniosku, że nie ma się co spinać, bo im bardziej ja będę zeschizowana, tym bardziej źle odbije się to na dziecku. I po prostu dałam sobie luz z tym mlekiem. Walić to, co powie rodzina, znajomi, położna i kto tam jeszcze.... Moje dziecko, moje ciało, moje piersi, moja decyzja  - innym wara.

Niech nikt mnie źle nie zrozumie, ja nie jestem przeciwniczką karmienia piersią. Uważam, że natura tak to sobie sprytnie wymyśliła, że mama może nakarmić sama malucha, bez składników zewnętrznych. Świetny pomysł! Tylko w moim przypadku nie wyszedł. Na szczęście mam dostęp do takich rzeczy jak sztuczne mleko, laktator, butelka i smoczek, więc skoro inne metody nie działają, czemu z tego nie skorzystać. Czy to, że jestem mamą powoduje, że przestaję być człowiekiem, który ma swoje potrzeby? A czy własne potrzeby powodują, że jestem złą mamą. Nie! Stanowcze nie!

Tak tylko na podsumowanie - pewnie dla wielu mam początki są trudne. Nagle trzeba robić rzeczy, których nie robiłaś nigdy wcześniej. No i jeszcze trzeba się zgrać w tych rzeczach ze swoim maluszkiem. Uważam, że każda dobra mama znajdzie swój sposób na pierwsze trudności, nie patrząc na to co mówią i czego oczekują inni, tylko wsłuchując się w siebie i w swoje dziecko.

Ja sama nagle dowiedziałam się, że kobiet dla których początki macierzyństwa są trudne jest więcej. Szkoda, że było to już po tym, jak przeszłam depresję poporodową, ze względu na to jaką to fatalną jestem matką...