Niewyparzona gęba i pąs

Udałam się wczoraj do sklepu, sklepu, w którym ze względu na zaopatrzenie kobiety bywają pewnie rzadko. Jechałam bezpośrednio po pracy, więc ubrana byłam w ładne ciuszki, makijaż, który jeszcze się nie roztarł po całej twarzy (bo wieczorem przeważnie to mam już tapetę na pandę :)) oraz nawet nierozczochrane włosy, w których umieściłam chwilowo różowe do bólu okulary przeciwsłoneczne. Taki gratis, który ostatnio dostałam w promocji, a Moje Dziecko stwierdziło, że wyglądam w nich O-Djaz-Do-Wo!!! Dziecię podbudowało moją samoocenę, więc je noszę, chociaż wyglądam jak różowa rozczochrana mucha.  Ale nie o okularach miało być...

W sklepie owym wzbudziłam lekkie poruszenie wśród panów obsługujących, a nawet wyczułam lekką ich niepewność, chyba rzeczywiście tu baby rzadko zaglądają. Powiedziałam po co przyszłam, usłyszałam, gdzie mam iść, wpadłam do właściwego pomieszczenia, popatrzyłam się na kolejnego pana z obsługi, zdecydowanie ode mnie młodszego i wypaliłam od progu: O Jezu! Ale Pan ładny!

Pan zrobił się czerwony, co nie przeszkodziło mu w urodzie, schował się za monitor i klepał zza niego zamówienie, a  jego kolega chichotał na kanapie. Oczywiście zapewniłam pana, że nie musi się z mojej strony niczego obawiać, ja zaobrączkowana jestem i tak mi się tylko wyrwało stwierdzenie faktu. Zwłaszcza, że naprawdę rzucających na kolana urodą facetów to ja dawno nie wiedziałam. Pomijam młodzież, niektórzy nawet czasem i fajni, tylko ta moda na fryzury z zaczeską na jedno oko jakoś mnie zniechęca. Nie żebym chciała coś wyrywać, ale oczy mam i czasem lubię sobie na ładne popatrzeć. A jakoś nie bardzo jest na co.

Nie drążyłam już dalej tematu urody pana, po prostu sobie patrzyłam z uśmiechem, panu trzęsły się ręce i pewnie marzył o tym, abym sobie poszła natychmiast. Do wydawania mi reszty wypchnął swojego kolegę, starając się nie patrzeć mi w oczy. Optymistycznie zakładam, że nie o to chodziło, że ja taka szpetna i pan się mnie bał tylko, że się zawstydził. Bo rzeczywiście w naszym społeczeństwie w facetów się chyba rzadko komplementami rzuca.

A ostatnio z Lubym oglądaliśmy sobie Harrego Pottera, co nasunęło nam skojarzenia z okresu, gdy byliśmy nastolatkami, gdy zaczynały się pierwsze miłostki. Wtedy wszystko było takie pełne emocji, uniesień, miłość była WIELKA i NIESKOŃCZONA, próby podrywu zawsze niosły ze sobą ryzyko TOTALNEGO blamażu, a po odrzuceniu przez drugą stronę, co się zdarzało, następował KONIEC ŚWIATA. Pamiętacie to? Wszystko, związane z płcią przeciwną było jednocześnie fascynujące i paraliżujące. Będąc nastolatką, gdy spotkałam przystojnego chłopaka, który mi się spodobał, podejście do niego i zagadanie było rzeczą prawie niewykonalną, a świadomość, że może mnie olać wywoływała we mnie konieczność zapadnięcia się pod ziemię lub wyjechania na biegun do pingwinów, gdyż życie moje definitywnie by się skończyło ;) A teraz, co mi tam, wbijam do sklepu i prosto z mostu walę prawdę między oczy, mogę się pouśmiechać, popatrzeć i jest mi z tym dobrze. Taka umiejętność, której nabywa się z wiekiem - pewność siebie i nie przejmowanie się konwenansami.

Gdybym będąc nastolatką, miała te cechy charakteru, które mam teraz..... Chociaż, wiem, wiem, każdy wiek ma swoje prawa. Kiedyś byłam bardziej nieśmiała, teraz mam większy zadek. Coś za coś ;)

A tak na marginesie - reakcja mojego Męża  mnie rozbawiła. Wieczorem opowiadam mu o zdarzeniu, że sklep, że pan, że taki ładny, że ja wyskoczyłam mu z komplementem... na co Mąż, który już w tym sklepie bywał: Tak, tak, rzeczywiście w tym pokoju obok jest jeden taki ładny. Jest taki ładny, że powinien pracować w sklepie z damską bielizną, żeby baby tam lgnęły tabunami.

To miło, że mamy z Mężem podobny gust :D