Przejdź do głównej zawartości

Winter is coming

 

I zaprawdę powiadam Wam - jeśli kota swego obecności przez cały dzień nie uświadczysz, a zupełnie znienacka odnajdziesz go w koszu na pranie, który jest postawiony w łazience, przy rurkach z centralnego ogrzewania, i kot ten o mało do zawału Cię nie doprowadzi, gdy poruszy stertą ciuchów, które właśnie do kosza wrzuciłaś*, i po chwili, złapawszy już drugi oddech i przeczekawszy nieznośny ból klatki piersiowej, dotkniesz rurek owych i poczujesz jak mile są one ciepłe - zrozumiesz pozycję kota swego i pomyślisz: Winter is coming...


I zazdrościć będziesz kotu, że ma futro i może się uwalić w ciepłym miejscu, a Tobie zimno nawet w swetrze i pod dwoma kocami. I zapłaczesz nad losem okrutnym i czekać będziesz lata...


Nie cierpię mieć wiecznie zimnego nosa, a po znalezieniu kota w sobotę wieczorem uświadomiłam sobie niestety, że przez najbliższe pół roku znowu będzie zimno. Buuu.


I szkoda, że winter is coming, a kolejny sezon Gry o Tron dopiero na wiosnę. Czy realizatorzy nie czują związku?


* Forma żeńska, gdyż niestety rzadko zdarza się wrzucać brudne rzeczy do kosza panom. Tak, tak, wiem, że generalizuję i używam plugawych stereotypów. Damn me! Kajam się.


 
Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Robię coś, co jest strasznie nudne, ale jednak z tyłu głowy lata mi słówko: satysfakcja - ot taki dylemat

Wiecie, jak to jest? Pewnego dnia zachciewa się takiej babie leniwej, ale też takiej, co to potrafi się zaprzeć i zacisnąć zęby, no więc zachciewa się nagle babie wyjść z kuchni i zrobić coś ekscytującego.  Ekscytacja poza kuchnią może objawiać się w wyniku posmarowania ryjka rano kremem nawilżającym "na noc", tudzież poza domem - jazdą komunikacja miejską bez ważnego biletu, albo jazdą samochodem bez dokumentów, przy czym oba te zdarzenia muszą być wykonywane świadomie, bez świadomości, że się tych rzeczy nie ma, nie ma ekscytacji... No wiecie, taka baba przykładowa mogłaby wymieniać i wymieniać różne przykłady życia na krawędzi, ale podam jeden. Biegi przełajowe z przeszkodami. Takich imprez w całej Polsce jest wbrew pozorom całkiem sporo, zeszłej jesieni znalazłam jedną, mieliśmy rodzinnie pojechać, zobaczyć, jak takie "cóś" wygląda na żywo, żebym na wiosnę 2018 mogła się mentalnie przygotować i zacząć startować.  Widocznie jednak zachłysnęłam się tym
1 komentarz
Czytaj więcej

Zakręcenie życiowe - poziom fyfnosty

Co robi idiotka, jak ma za dużo spraw na głowie i nie ogarnia? Przytula kolejny problem i kolejną rzecz do załatwienia, bo jak nie ogarniam, to może jestem po prostu źle zorganizowana?... Ktoś zna z autopsji? Efektem zakręcenia są sytuacje lekko komiczne, we mnie wzbudzające niepokój, jednakże stanowiące świetny materiał do anegdotek... Otóż.... Budzi mnie rano budzik, natarczywie i stanowczo. usiłuję z zamkniętymi oczami wymacać telefon, żeby wyłączyć te irytujące dźwięki, które wbijają mi się w mózg. Myślę sobie "O rany, ale jestem niewyspana. Poziom zmęczenia na oko czwartkowy." Więc wstaję ucieszona myślą, że jutro piątek, piąteczek, piątunio, a potem weekend, więc może trochę odpocznę, gdy nagle, strzałem znikąd, życie uderza mnie w potylicę i rodzi się we mnie - bynajmniej nie błogie - uświadomienie czasoprzestrzeni. Laska, weekend się właśnie skończył, jest poniedziałek 6 rano, świat przed tobą stoi otworem... Oka, ale dajcie mi chwilę, przynajmniej otworzę oc
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Zmiana daty

Muszę przyznać, że ostatnie dni minionego właśnie roku spędziłam tak jak chciałam - leniwie... No, może gdybym nie miała dziecka, repertuar filmowy dobrałabym inaczej, ale mówi się trudno i ogląda się dalej, chociaż szczerze powiedziawszy taka "Koralina" na-ten-przykład, to mną lekko wstrząsnęła. W Święta Młoda dostała od dziadków puzzle - dwa razy po 500 elementów. Szybkie obliczenia dały mi nadzieję, że jeden obrazek powinien się zmieścić na takim małym stoliczku, który mieliśmy do dyspozycji w naszym pokoju w Dziczy. Nieważne, że dwudziesta minęła, że Młoda powinna iść spać, że może by jej książkę poczytać... nie-waż-ne!. Ja kocham puzzle i nie układałam ich ponad 10 lat! Te z "My little pony"i "Księżniczkami Disney'a" się, proszę Państwa, nie liczą... Postanowiłam nadrobić zmarnowane lata. Mąż i dziecko postanowili mi pomóc i musiałam tłumić warczenie, że ja chcę SAMA!!!! - no przecież wspólna, rodzinna zabawa, nie będę znowu taką zołzą, dla nic
Prześlij komentarz
Czytaj więcej