Włos mi się zjeżył na głowie, a Mąż poszedł płakać do kącika

Byliśmy w zoo na spacerku. Pogoda piękna, co prawda straszyło burzą, ale tylko straszyło. I w tym zoo się różne zwierzątka ogląda i się nimi zachwyca lub się ich żałuje, że im pewnie ciepło, albo że wybieg za mały. Można też gonić pawia, co pitnął przez ogrodzenie na ogólnodostępne alejki (na nasze oko, pokłócił się z małżonką, bo wymieniał z nią długie przeciągłe ryki, po czym się odwrócił na pięcie i fruuu za płot. Małżonka siedziała na daszku jakiejś szopki i ryczała już samotnie). Można też uznać za największą atrakcję zoo plac zabaw (jakbyśmy pod blokiem nie mieli żadnego) oraz lody i watę cukrową. Weź dzieci do zoo, niech za punkt honoru postawią sobie obżeranie się słodyczami :D

W zoo jednakże są też ludzie. No, nie w klatkach, tylko inni zwiedzający. Niestety. I tych ludzi się słyszy. Co mówią, jak mówią. Niestety. Jakaś aspołeczna jestem chyba...

Nie żebyśmy ze znajomymi prowadzili wyrafinowane dyskusje o sztuce, filozofii i potrzebie piękna w życiu codziennym. Nie nam na takie wyżyny wchodzić, jak trójką dzieci się trzeba zająć, w tym dwie sztuki mobilne, biegające w przeciwnych kierunkach, trzecie wymaga co jakiś czas karmienia i przewijania, jakieś zdjęcia trzeba cyknąć, a i samemu na te zwierzątka się pogapić i o nich conieco poczytać z tabliczek.

Rozmowy prowadziliśmy więc przyziemne, ale jednak zdania proste, takie z orzeczeniem, umieliśmy sklecić, nawet złożone i to wielokrotnie! też się przytrafiły, a przecinków używaliśmy w sensie spacji w zdaniu, a nie znanego słowa na k. Być może ja się bardzo czepiam i mam wygórowane wymagania? Ale, do jasnej cholery, w Polsce żyjemy, czy się to komuś podoba, czy nie i ten nasz język ojczysty powinniśmy mieć opanowany w zakresie co najmniej podstawowym. Ja wiem, że polska język, trudna język, ale dlaczego panowie notorycznie używają formy było nie było żeńskiej - "poszłem"? Tak, tak, pewnie dlatego, że mieli blisko, jakby mieli dalej, to by powiedzieli "poszedłem" ;) Jakoś śmiem wątpić w tak powszechne poczucie humoru... Notorycznie słyszałam teksty: "co tu pisze?", co jeszcze jestem w stanie ścierpieć, choć zęby zaciskam, ale najczęściej po zasłyszanych osobach hulał "wiater", na który od dawnych lat mam uczulenie. Czepiam się, nie? No może się czepiam, ale jakoś zostałam wychowana w poszanowaniu do naszej kultury, w tym języka i mnie wzdryga :)

Jedna Pani jednak zabiła mnie i potrzebowałam dużo czasu, żeby dojść do siebie. W kolejce do waty cukrowej, Pani krzyczała na swojego syna, że jest durniem, bo nie mówi się "jabłko". Otóż - uwaga - mówi się "japko"! Luby stwierdził, że nie zdzierży i poszedł płakać pod płotek, a ja stałam z buzią rozdziawioną i nie umiałam się ruszyć. Później pomyślałam, że może powinnam była uświadomić Panią, że to jednak ona się myli, a nie jej dziecko. Bo jestem pewna, że jej syn teraz długo będzie się upierał przy "japku" skoro za "jabłko" dostał po uszach. Nie zareagowałam, a szkoda.