Bestia chodzi na religię - odcinek 15

Młoda rozpoczęła ostatni rok przedszkola. Ja tam jej w szkole za dwanaście miesięcy nie widzę, ale rząd ją widzi i pomimo składnia przez nas różnych podpisów pod petycjami, pewnie ją zobaczy...

Najstarszym grupom w przedszkolu przysługują dodatkowe zajęcia dodatkowe - w zeszłym roku mieli angielski i rytmikę, w tym dochodzą religia i gimnastyka korekcyjna, więc są podwójnie dodatkowe. Poza dodatkowymi zajęciami dodatkowymi niepłatnymi są też dodatkowe zajęcia płatne, w stylu tańce i śpiewy i basen, więc Młoda jest w tym roku dosyć zajęta :D

Z religią mieliśmy lekki dylemat, bo my z Mężem do religii mamy stosunek zdystansowany. Luby niby pochodzi z rodziny katolickiej, ale nie kontynuował tradycji, ja natomiast mam przodków częściowo nie praktykujących oraz niewierzących, więc od dzieciństwa wiara nie była dla mnie czymś nad wyraz istotnym.

Nie żebym miała coś przeciwko. Uważam, że każdy powinien wierzyć, w co wierzy. Wiara jest sprawą bardzo indywidualną i osadzona głęboko w nas. Uważam też, że pięcioletnie dziecko nie rozumie jeszcze pojęcia wiary, więc staramy się Młodej tłumaczyć, o co chodzi, zwłaszcza w kontekście Bożegonarodzenia albo Wielkanocy, przy czym chcemy żeby wiedziała, że są inne religie poza otaczającą nas chrześcijańską, które mogą głosić inne poglądy. Liczymy na to, że wiara sama się w niej ukształtuje i sama wybierze jaką, jeśli w ogóle religię chce wyznawać. Takie szerokopoglądowe założenia :D

Religia weszła do szkoły, gdy chodziłam do podstawówki i pamiętam, że dla mnie był to pewien problem, bo teraz nauczyciele nie naciskają na uczestnictwo i zapewniają opiekę dla dzieci, które w zajęciach nie uczestniczą. Jak ja byłam mała, to patrzono się na mnie w kategorii problemu - co zrobić z dzieckiem, które nie chodzi na religię? Problem, problem, problem, zwłaszcza, że to dziecko nie chodzi na religię, nie dlatego, że wyznaje inną wiarę. Nie, nie, ono NIE WIERZY! Doprawdy, ludzie potrafią być ograniczeni.... Nie będę ukrywać, że przez cała otoczkę robioną przez pedagogów, co do mojego niechodzenia na religię, czułam się wyautowana. Koniec końców rodzice podpisali świstek, nauczyciele odetchnęli z ulgą, że nie muszą mi organizować opieki na te 45 minut, a ja potem już doszłam do wniosku, że był to jednak czas stracony ;) Ale przynajmniej spędzałam go z rówieśnikami.

Pamiętając jak to było ze mną, a z drugiej strony - nie życząc sobie jednak indoktrynacji religijnej pięcioletniego rozumku, zrobiliśmy wywiad przedszkolny, jak te zajęcia z religii wyglądają i kto je prowadzi, wytłumaczyliśmy Młodej, co i jak i spytaliśmy, czy chce uczestniczy. Chce. No dobra, chce, niech chodzi. Okazało się, że do religii potrzebny jest zeszyt!!! Co najmniej 60-cio kartkowy. Bo dzieci dostają obrazki, wklejają je do zeszytu i kolorują. Czy wiecie, jak trudno jest kupić zeszyt na religię? Żeby nie był z papieżem, ani z aniołkami, bo może nie przesadzajmy, ale Hanna Montana albo Monster's High to też nie jest odpowiedni motyw religijny... Taki zwykły zeszyt, bez niczego szczególnego na okładce, nie, nie, mam zbyt wygórowane wymagania! !@#$!!!!

No dobra, religia jest, dzieci kolorują obrazki. Przy okazji słuchają, co tam pani katechetka opowiada i uczą się piosenek. I powiem wam, te piosenki zrobiły furorę u Mojego Dziecka. Jak się okazało, po rozmowach z innymi mamami, nie tyko u mojego, a objawy i wybór miejsc są podobne u innych dzieci. Młoda śpiewa wszędzie. Ona generalnie dużo śpiewa, bo lubi, ale o ile śpiewanie w warzywniaku "Ogórek, ogórek zielony ma garniturek" nie stanowi żadnego faux pas, o tyle śpiewanie jednego zdania "Bóg jest z nami", w różnych tonacjach, różnych rytmach na różnych nutach, przez kilka dni pod rząd, nie bacząc na miejsce - sklep, plac zabaw, biblioteka, urząd.... to było dla nas zbyt wiele. Kategorycznie zażądałam od koleżanki, która uczy nasze dzieciaki angielskiego wprowadzenie na zajęcia większej ilości piosenek, które będą stanowić konkurencję :D

Postanowiliśmy troszkę ukrócić  religijno-wokalne zapędy Młodej, w której odezwała się jednak buntownicza Bestia.

- Kochanie, a może zmienisz repertuar? - spytałam znad siatki, do której ładowałam właśnie kartofle.

- A czemu? - typowe pytanie pięciolatki

- Bo może dział warzywny Lidla to nie jest najlepsze miejsce na śpiewanie o Bogu.

- Ale mamo, pani na religii powiedziała, że Bóg jest wszędzie, więc w Lidlu pewnie też i na pewno lubi jak śpiewam. - Pan obok napluł w pomidory. - Kochanie, ale ktoś może się czuć obrażony, że śpiewasz o Bogu przy ziemniakach. - Już czekałam na pytanie Młodej, czy może śpiewać przy jabłkach, ale Bestia mnie zignorowała i poszła z pieśnią na ustach na nabiał. Skapitulowałam.

Jednak wieczorem znowu nie wytrzymałam i poprosiłam o zmianę repertuaru. - Dlaczego mamusiu? Nie podoba Ci się ta piosenka?

A co ma mi się podobać w jednym zdaniu, które może działać na człowieka schizofrenicznie ;) wałkowanym przez cały dzień w różnych wersjach wokalnych? zgrzytałam wewnętrznie. - Wiesz kochanie - wyjaśniłam na spokojnie - mi się piosenki kościelne tak ogólnie nie podobają. - A dlaczego? - kolejne standardowe pytanie. - Bo są jakieś takie smutne - znalazłam argument, YES!, no nawet Bestia będzie musiała przyznać, że zaprezentowana dzisiaj linia melodyczna, skoczna nie była...

- Ależ mamusiu, mylisz się, to jest wesoła piosenka. - W którym miejscu ona jest wesoła? - nie mogłam uwierzyć.

- Bo ona w całości brzmi: "Bóg jest z nami. Radujmy się!"

No jasne. To zupełnie zmienia postać rzeczy :D

Chyba jej znowu zacznę puszczać Arkę Noego.

A na marginesie taka będę czepliwa - gmina płaci za religię w przedszkolu za jedną godzinę tygodniowo, a za angielski, albo rytmikę, tylko za pół. Nikt mi nie wmówi, że nasze państwo nie jest wyznaniowe...