Opowieść o tym, jak to Mąż nie dostał świstka

Zdarzenie przypomniało mi się w trakcie pisania wczorajszego postu o religii w przedszkolu. Zaznaczam, że nie zamierzam tym wpisem nikogo obrażać, wpis przedstawia mój stosunek do Kościoła jako instytucji, a stosunek ten, z każdym przypadkiem kontaktu robi się coraz bardziej odbytniczy. Poniżej opisane zdarzenie nie jest jedynym, które taki stosunek ukształtowało. Nie spędza mi to jednak snu z powiek i Kościół rzadko bywa tematem numer jeden moich przemyśleń, ale skoro nigdy nie pisałam, to raz napiszę.

Szwagierka ma urodziła syna, na oko sześć lat temu. Na pamięć - też sześć lat temu ;)

Mąż, wówczas Nie-Mąż został poproszony o bycie chrzestnym. Super! Mąż miał taką potrzebę i czuł wewnętrzny obowiązek zapewniać opiekę swojemu siostrzeńcowi, poza tym, może nie praktykuje wylewnie, jednak jest dobrym człowiekiem, który żyje wedle ogólnie przyjętych zasad etycznych i moralnych, które są przecież zgodne z chrześcijańskimi, więc się zgodził w podskokach. Co prawda propozycja przyszła dosyć późno, ale jak się okazało do bycia chrzestnym potrzeba przede wszystkim przyjechać na miejsce chrztu ;) a po drugie mieć jakiś papierek, który wydaje miejscowa parafia.

Oblecieliśmy kancelarie trzech kościołów, bo jako ignoranci nie wiedzieliśmy, do którego należy uderzyć :D Ale w końcu trafiliśmy do właściwego i popełniliśmy okropny błąd. A właściwie dwa. Bo ja byłam już w dużej ciąży, a poszliśmy razem, bo jakoś tak się przyjęło, że ja jestem od załatwiania. Mąż poszedłby sam, pewnie nie byłoby problemu... Ale byliśmy razem.

Pani wyjęła nasze akta. NASZE AKTA, to oni mają nasze akta?!?!?!?!  Przeglądnęła dokumenty, popatrzyła na nas surowo, wytknęła potępiająco, że ani razu nie przyjęliśmy kolędy, ale dobra wypisze ten świstek potrzebny do chrztu. Łaska! Łaska przeogromna! Nie wiedziałam, czy powinnam się do stóp rzucać i całować, bom nieobeznana ;)

I wtedy padło z ust pani pytanie, od kiedy jesteśmy małżeństwem, a my z wrodzonej uczciwości popełniliśmy błąd numer dwa. Odpowiedzieliśmy zgodnie z prawdą, że małżeństwem nie jesteśmy. Pani popatrzyła na mój wielgachny brzuch POTĘPIAJĄCO. Z czystej ludzkiej przyzwoitości powinnam była siłą woli cofnąć tą ciążę ekspresem do czasów jajeczka i plemnika, tego plemnika z siebie wytrząsnąć, złapać za ogonek i wyrzucić przez okno, a dla pewności jeszcze może i wdeptać w ziemię, co by szatańskie-bo-nie-małżeńskie nasienie na pewno już nikomu krzywdy wyrządzić nie mogło... Uwierzcie mi - miałam w tej kościelnej kancelarii taka właśnie wizję. Ja rozumiem, że życie w niezalegalizowanym kościelnie związku partnerskim, a zwłaszcza płodzenie w nim dzieci, to nie jest podejście chrześcijańskie, ale jednak wychodziliśmy zawsze z założenia, że jeśli już ma nas ktoś osądzać, to raczej Bóg, a nie ta pani...

Pani wycedziła przez zęby, że w takim razie ze świstka nici. Ale chyba ruszyło ją trochę sumienie, bo nam naprawdę bardzo zależało i się ogromnie zmartwiliśmy. Pani pomyślała chwilę i stwierdziła, że jest szansa na świstek. Otóż w ciągu najbliższych dwóch tygodni, bo tyle zostało do chrztu, powinniśmy wziąć szybki ślub i to załatwi sprawę.

Najpierw podniosłam szczękę z ziemi, potem przewałkowałam na szybko w myślach moją opinię na ten temat, starając się, by żadne z tych słów nie wydostało się przez moje usta, bo byłaby z tego niezła awantura, a w końcu byłam w dużej ciąży i nie zamierzałam się wydatnie denerwować, popukałam się w czoło i wyturlałam się z kancelarii. Mąż to się chyba tej pani nawet w twarz roześmiał, na takie chrześcijańskie podejście do tematu. Pozostało nam dzwonić do szwagierki, żeby szukała innego chrzestnego...

To dopiero byłby ślub dla papierka...