Czy ktoś w ogóle ma ładne zdjęcie w dowodzie?

Termin prawka mi się kończy, więc załatwiwszy sobie odpowiednie świstki u lekarza oraz po wypełnieniu odpowiednich świstków urzędowych, a także po uiszczeniu niemałego jak na kawałek plastiku, haraczu, pobiegłam do wydziału komunikacji, złożyć swe wielce uniżone zapytanie, kiedy dadzą mi nowy glejt. Otóż nie dadzą, bo mam zdjęcie nie takie. A bo od roku, albo dwóch lat są już nowe zdjęcia potrzebne - biometryczne. Łaaaał, żem pomyślała, że to nie wiadomo jakie dziwy, że one biometryczne, to może z jednej strony zdjęcie, z drugiej odcisk palca, albo jakieś ślady dna - to co? pluć mi każą? Łojezusicku, zmiany, zmiany.

Pobiegłam do fotografa, ze świeżo nałożonym makijażem, co by panowie policjanci na widok mojego prawka nie uciekali ze zgrozą w oczach. Włos mi się jedynie trochę rozwiał, bo padało, było mokro, moja fryzura z automatu przyjmuje kształt i konsystencję siana. Ale nic to, przyklepałam.

Pan fotograf pokazał zydelek, do przycupnięcia, powyginał mnie w przód, w bok i po skosie, bo niby twarz na wprost, ale ramiona bokiem, a w ogóle to mam się pochylić, nie, nie mogę się uśmiechać, włosy z uszu odgarnąć, oczy otworzyć, bo wyglądam jakbym miała zamknięte (noż kurna - zawsze tak wyglądam, zdjęcie ma być sztuczne, czy obrazujące rzeczywistość?), no to oczy wytrzeszczam, ustawiona w jakieś nienaturalnej pozycji, pół-stojąc, pół-siedząc, właściwie zlatując z zydelka na ryjek, bo byłam pochylona do przodu, usiłując przyjąć przyjemny wyraz twarzy. PSTRYK. Błysnęło po oczach, oczy przestały mi funkcjonować, a fotograf pokazuje mi na wyświetlaczu jak wyszło. Machnęłam tylko ręką, bo i tak nic nie widziałam.

Przy czym oczywiście żadnego pobierania śliny. Biometryczność zdjęcia polega na tym, że w rozmiarze 3,5 cm na 4,5 mieści się nie popiersie, lecz cała gęba. Taka nowoczesność.

Odebrałam zdjęcia i zarżałam w zduszonym śmiechu, co by nawet pasowało do tego końskiego wizerunku, który miałam przed sobą ;) Może to przez to, że cały format fotografii szczelnie wypełnia twarz, ale jakoś odniosłam wrażenie, że patrzę na zdjęcie policyjne osoby poszukiwanej. No pięknie, teraz przy każdej kontroli będą mnie sprawdzać w bazie danych, czy nic nie przeskrobałam, a może jestem poszukiwana żywa lub martwa. Włosy są innego koloru, twarz jakaś czerwona, oczy niby niebieskie, ale z odcieniem, to bym się kłóciła, wytrzeszcz potężny i ogólnie mina, jakbym była ciekawa, czy ktoś ma jakiś problem :D

Odkąd jestem mamą, przestałam się przejmować, czy ładnie wychodzę na zdjęciach, czy też nie, ważne że zdjęcia z Młodą są. Ogólnie w naturze nie wyglądam najgorzej. Mąż twierdzi, że jestem ładna, ale on jest zaślepiony przez miłość, więc jest nieobiektywny, nie ma się co opierać na jego opinii ;) Obcy ludzie w każdym razie nie spluwają na mój widok i nie czynią znaku krzyża, co w kategorii wyglądu zewnętrznego w zupełności mi wystarcza. Pierdzielić więc to, jak wyszłam na zdjęciu do prawka, które i tak będzie jeszcze mniejsze, pokryte jakimiś znakami wodnymi, a w ogóle raczej rzadko będzie wyciągane, bo mnie jakoś policja nieczęsto sprawdza. Ale okazuje się, że znajomym wokół też te zdjęcia 3,5 na 4 nie wychodzą zbyt ładne. Może to taki odgórny przykaz ustawowy? Albo ta biometryczność?

Od razu mi się przypomniał Russell Peters, jak opowiadał o swoich przygodach ze zdjęciem do paszportu. Kto nie zna, ten klika tutaj  albo, jak nie rozumie, to tutaj i się śmieje, bo nie ma co płakać nad brzydkim zdjęciem :D I specjalnie nie powiem, w którym miejscu mówi o zdjęciach, bo warto obejrzeć całość.